บทที่ 6 - คู่ของฉันอยู่ที่ไหน?
แสงแดดที่สาดส่องผ่านหน้าต่างปลุกข้าให้ตื่น และข้าก็ยิ้มออกมาเมื่อความทรงจำจากค่ำคืนที่ผ่านมาหวนกลับคืนมา ร่างกายของข้าระบมไปทั้งตัวอย่างน่าพึงพอใจ ประทับร่องรอยแห่งแรงปรารถนาและความต้องการ ข้าเอื้อมมือไปหาเอลาร่า หวังจะดึงนางมากอดไว้ให้ชิด แต่กลับพบเพียงผ้าปูที่นอนว่างเปล่า
“เอลาร่า” ข้าพึมพำเบาๆ คิดว่านางคงอยู่ในห้องน้ำ แต่เมื่อไม่มีเสียงตอบกลับ ข้าจึงลุกขึ้นนั่ง สังเกตเห็นว่าผ้าปูที่นอนตรงที่นางควรจะอยู่นั้นเย็นชืด เกิดอะไรขึ้น?
มีบางอย่างผิดปกติ หมาป่าในตัวข้าคำรามลั่น ข้ากดมือลงบนหน้าอก สัมผัสได้ถึงรอยไหม้จางๆ ที่เมื่อวานยังไม่มี เมื่อก้มลงมอง ข้าก็ตัวแข็งทื่อ
บนหน้าอกข้างซ้ายของข้าปรากฏรอยสัญลักษณ์หมาป่าสีขาว—สัญลักษณ์ศักดิ์สิทธิ์ของคู่แท้ที่ได้รับพรจากองค์เทพีจันทรา
“นางคือคู่แท้ของเรา” ข้ากระซิบด้วยความทึ่ง “คู่แท้หนึ่งเดียวของเรา” ความยินดีและความสับสนปะทะกันอยู่ข้างใน เหตุใดข้าถึงไม่รู้สึกถึงพันธะคู่แท้ตอนที่เราสัมผัสกันครั้งแรก ตอนที่เราจูบกันครั้งแรก
หานางให้พบ หมาป่าในตัวข้าสั่ง เดี๋ยวนี้
ข้าคว้าเสื้อผ้ามาสวมแล้วตรวจดูในห้องน้ำ ว่างเปล่า หัวใจข้าเริ่มเต้นระรัว
“ยาม!” ข้าตวาดลั่นพร้อมกระชากประตูห้องบรรทมเปิดออก ยามระดับเบต้าสองนายปรากฏตัวขึ้นทันที “นางอยู่ที่ไหน”
พวกเขามองหน้ากันอย่างสับสน “ใครหรือขอรับ ท่าน”
“เอลาร่า ผู้หญิงที่อยู่กับข้าเมื่อคืนนี้” เสียงข้าคำรามออกมาขณะที่ความวิตกกังวลตะกุยตะกายในอก
“พวกเรา...ไม่เห็นใครออกจากห้องบรรทมของท่านเลยขอรับ ว่าที่อัลฟ่า” ยามคนแรกพูดอย่างระมัดระวัง
ข้ากระชากคอเสื้อเขา หมาป่าในตัวข้าพลุ่งพล่านใกล้จะทะลักออกมา “แล้วทำไมนางถึงไม่อยู่ที่นี่”
“เบลซ!” สุรเสียงของท่านพ่อตัดผ่านความเดือดดาลของข้า ข้าปล่อยยามคนนั้นแล้วหันไปเห็นราชันย์อัลฟ่ากำลังก้าวเข้ามาหา “เกิดอะไรขึ้น”
“เอลาร่าหายตัวไป” ถ้อยคำนั้นขมปร่าราวกับเถ้าถ่านในปาก “เมื่อคืนนางยังอยู่ที่นี่ นางคือคู่แท้ของข้า—ดูสิ” ข้าเปิดให้ท่านพ่อดูรอยสัญลักษณ์บนหน้าอก
ดวงตาของท่านเบิกกว้าง “เด็กสาวผู้ไร้หมาป่าคนนั้นรึ คือคู่แท้ของเจ้า”
“ใช่ และตอนนี้นางก็หายไปแล้ว” ข้าเสยผมอย่างแรง พยายามควบคุมสติ “ข้าต้องการหน่วยค้นหา เดี๋ยวนี้”
“แน่นอน” สีหน้าของท่านพ่อเคร่งขรึมลงด้วยความกังวล “มาร์คัส” ท่านหันไปสั่งหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัย “จัดทีม ค้นหาทั่วทั้งคฤหาสน์ก่อน แล้วขยายพื้นที่ออกไปรอบนอก ห้ามใครพักจนกว่าจะพบนาง”
เหล่าทหารยามกระจายตัวออกไปทำตามคำสั่งขณะที่ข้าเดินไปมาอย่างกระวนกระวาย หมาป่าในตัวข้าหอนโหยหวน นางจะไปไหนได้ ทำไมนางถึงจากไป
“ท่านขอรับ!” ยามหนุ่มคนหนึ่งวิ่งเข้ามา ในมือถือของชิ้นเล็กๆ อยู่ “เราพบสิ่งนี้ในสวนใต้ระเบียงห้องของท่าน”
หัวใจข้าหยุดเต้น ในฝ่ามือของเขาคือปิ่นปักผมสีเงินของเอลาร่า—อันที่ข้าค่อยๆ ถอดออกจากมวยผมสีเข้มของนางเมื่อคืนนี้
“มีร่องรอยคนปีนลงมาขอรับ” ยามรายงานต่อ “แต่รอยก็ขาดหายไปที่กำแพงสวน”
มีคนพานางไปรึ หมาป่าของข้าคำรามอย่างดุร้าย คู่แท้ของเราถูกลักพาตัวไปงั้นรึ
โลกในสายตากลายเป็นสีแดงฉานเมื่อความเดือดดาลและความกลัวเข้าครอบงำ หากใครกล้าแตะต้องทำร้ายนาง...
“หานางให้พบ” ข้าสั่งด้วยน้ำเสียงอัลฟ่าที่ทำให้เหล่ายามสะดุ้ง “ค้นทุกซอกทุกมุมของอาณาเขตนี้ ข้าต้องการหมาป่าทุกตัวที่พร้อมออกตามหา เดี๋ยวนี้!”
ขณะที่พวกเขารีบวิ่งไปปฏิบัติตามคำสั่ง ข้ากำปิ่นปักผมของนางไว้แน่น โลหะจิกลึกลงในฝ่ามือ เมื่อคืนข้าเพิ่งได้พบคู่แท้ของข้า—คนเพียงคนเดียวที่องค์เทพีเลือกสรรมาให้ และตอนนี้นางก็จากไปแล้ว
“ข้าจะหาเจ้าให้พบ เอลาร่า” ข้ากระซิบ ปล่อยให้เสียงหอนอย่างมุ่งมั่นของหมาป่าดังก้องไปทั่วอาณาเขต “ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม”
ข้าจะไม่หยุดพักจนกว่านางจะกลับมาอยู่ในอ้อมแขนของข้าอย่างปลอดภัย มีคนพบคู่แท้ของข้าไป
และมันจะต้องชดใช้อย่างสาสม
“เบลซ! เบลซ!” เสียงของท่านแม่ดังก้องไปทั่วโถงขณะที่พระนางรีบร้อนมาหาพวกเรา ชายกระโปรงชุดสีเงินยาวลากพื้นพลิ้วไหวอยู่ด้านหลัง “ท่านพ่อของเจ้าเพิ่งบอกแม่... เจ้าเจอเมทของเจ้าแล้วหรือ?”
ข้าหันไปเห็นใบหน้าที่เปี่ยมสุขของพระนาง ซึ่งแตกต่างจากสีหน้าผิดหวังที่งานเต้นรำเมื่อวานนี้โดยสิ้นเชิง “พ่ะย่ะค่ะ ท่านแม่ นางคือเอลาร่า”
“เด็กสาวผู้กล้าหาญเมื่อคืนนี้น่ะหรือ?” พระนางประสานมือเข้าด้วยกัน “โอ้ แม่รู้อยู่แล้วว่านางต้องมีอะไรพิเศษ! ตอนที่นางปกป้องเจ้าจากหมาป่าโลกันตร์ตัวนั้น...” รอยยิ้มของพระนางเลือนหายไปเมื่อเห็นสีหน้าเคร่งเครียดของข้า “มีเรื่องอะไรหรือ?”
“นางหายตัวไป” ข้าคำราม ยังคงกำปิ่นปักผมของนางไว้แน่น “มีคนพานางไปจากห้องบรรทมของข้า”
ใบหน้าของท่านแม่ซีดเผือด “พานางไปรึ? แต่ได้อย่างไร? ทหารยาม...”
“ไม่เห็นอะไรเลย” ท่านพ่อตรัสต่อ พร้อมกับวางมือลงบนบ่าของพระนางอย่างปลอบโยน “แต่เราจะหานางให้พบ”
“บอกแม่มาให้หมดทุกอย่างเกี่ยวกับนาง” ท่านแม่รับสั่ง พลางคว้าแขนข้าไว้ “นางอยู่ที่ไหน? ตระกูลอะไร? บอกทุกอย่างที่จะช่วยให้เราตามหานางได้”
ข้าอ้าปากแล้วก็หุบลง เมื่อความจริงแล่นเข้ามาในหัว “ข้า... ข้าไม่รู้” ความละอายฉายชัดในน้ำเสียง “เมื่อคืนเราไม่ได้คุยกันเรื่องนั้นเลย ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก ทั้งเรื่องหมาป่าโลกันตร์ แล้วก็งานเต้นรำ แล้วก็...”
“เจ้าสร้างพันธะกับนางโดยที่ไม่รู้แม้แต่ชื่อเต็มของนางเลยรึ?” นัยน์ตาของท่านแม่เบิกกว้าง
“ข้ารู้ว่าชื่อแรกของนางคือเอลาร่า” ข้าตวาด ความหงุดหงิดทำให้หมาป่าในตัวข้ากระสับกระส่าย “นางมีบัตรเชิญไปงานเต้นรำ... นั่นหมายความว่าต้องมีชื่อนางลงทะเบียนไว้ที่ไหนสักแห่ง”
ท่านพ่อนิ่งพยักหน้าอย่างครุ่นคิด “เราส่งบัตรเชิญไปให้หญิงสาวที่ยังไม่มีเมททุกคนที่ชื่อเอลาร่า ทั้งในอาณาเขตของเราและฝูงข้างเคียง บันทึกน่าจะอยู่ในห้องทำงานของพ่อ”
“แม่จะไปตรวจดูเอง” ท่านแม่ประกาศ พระนางบีบมือข้า “เราจะพบนางนะลูก เมื่อวานแม่ยังใจสลายที่คิดว่าองค์เทพีไม่ได้เลือกเมทไว้ให้เจ้า แต่ดูตอนนี้สิ... เจ้ามีรอยสัญลักษณ์แล้ว! นางคือเมทที่แท้จริงของเจ้า และไม่มีอะไรจะทำลายสายสัมพันธ์นั้นได้”
ข้าสัมผัสรอยสัญลักษณ์หมาป่าสีขาวบนอก รู้สึกได้ถึงจังหวะเต้นเบาๆ ของมัน “เจ้ารู้สึกถึงนางผ่านสายสัมพันธ์ได้ไหม?” ท่านแม่ถามอย่างมีความหวัง
“ไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ” ข้ายอมรับ ความกังวลกัดกินอยู่ในท้อง “ข้าควรจะรู้สึกได้ใช่ไหม? แต่มันไม่มีอะไรเลย... มีแค่...ความว่างเปล่า”
“นั่นไม่ปกติ” ท่านพ่อขมวดคิ้ว “เว้นแต่... เวทมนตร์มืดจะสามารถกดสายสัมพันธ์แห่งเมทไว้ได้”
เสียงคำรามหลุดรอดจากลำคอของข้าเมื่อได้ยินเช่นนั้น ถ้ามีใครใช้เวทมนตร์กับเมทของข้า...
“นี่พ่ะย่ะค่ะ!” ทหารยามคนหนึ่งวิ่งเข้ามาพร้อมกับสมุดบันทึกเล่มหนา “บันทึกรายชื่อผู้ได้รับเชิญพ่ะย่ะค่ะ ราชันย์อัลฟ่า”
ท่านแม่คว้าสมุดเล่มนั้นไป พลิกหน้ากระดาษอย่างรวดเร็ว “เอลาร่า... เอลาร่า... นี่ไง! เราส่งบัตรเชิญไปให้เอลาร่าเจ็ดคน”
“ให้ข้าดูหน่อย” ข้าสั่ง พลางชะโงกหน้าไปมองข้ามไหล่ของพระนางขณะที่ทรงอ่าน
“เอลาร่า วิลเลียมส์ จากฝูงบลูครีก...”
“เอลาร่า มาร์ติเนซ จากฝูงริเวอร์วัลเลย์...”
“เอลาร่า เบนเน็ตต์ จากฝูงซิลเวอร์มูนของเราเอง...”
“เอลาร่า ทอมป์สัน จาก...”
“เดี๋ยวก่อน” ข้าขัดจังหวะ “คนนั้นแหละ... เอลาร่า เบนเน็ตต์ จากซิลเวอร์มูน”
“เจ้าแน่ใจรึ?” ท่านพ่อตรัสถาม “เจ้ารู้ได้อย่างไร?”
ข้าดึงคอเสื้อลง เผยให้เห็นรอยสัญลักษณ์หมาป่าสีขาวที่ดูเหมือนจะเรืองแสงสว่างขึ้น “เพราะตอนที่ท่านพ่อเอ่ยชื่อนาง... เจ้านี่มันมีปฏิกิริยา นางคือคนนั้น”
“เอลาร่า เบนเน็ตต์...” ใบหน้าของท่านแม่ย่นเข้าหากันอย่างใช้ความคิด “แม่จำไม่ได้ว่ามีตระกูลเบนเน็ตต์อยู่ในฝูงของเรา”
“ไปค้นบันทึกของพวกเขา” ข้าสั่งทหารยาม “หาข้อมูลทุกอย่างเกี่ยวกับตระกูลเบนเน็ตต์และที่อยู่ของพวกเขา เดี๋ยวนี้!”
ขณะที่ทหารยามรีบวิ่งออกไป ข้ามองออกไปนอกหน้าต่างยังอาณาเขตของเรา ที่ไหนสักแห่งข้างนอกนั่น เมทของข้ารออยู่ มีคนพานางไปจากข้า พยายามจะซ่อนสายสัมพันธ์ของเรา
พวกมันจะต้องเสียใจกับการตัดสินใจครั้งนี้
เราจะหานางให้พบ หมาป่าในตัวข้าให้สัญญาอย่างมุ่งร้าย และใครก็ตามที่พานางไปจะต้องชดใช้ด้วยเลือด
